|
|
|
Oplossingsgerichte gespreksvoering is een positieve vorm van cognitieve gedragstherapie, en is bij uitstek een geschikte methodiek om de cliënt met suïcidaliteit te ondersteunen. Hierbij ligt de focus op sterke kanten en de eigen regie van de cliënt. Omdat de autonomie van de cliënt hierdoor goed is gewaarborgd, bevordert dit de werkrelatie tussen cliënt en professional. Door met de cliënt (en diens naasten) te zoeken naar hoe de cliënt eerder in zijn leven problemen en situaties heeft overwonnen wordt een beroep gedaan op de aanwezige hulpbronnen en sterke kanten van de cliënt. Dit komt de zelfredzaamheid en het probleemoplossend vermogen ten goede. Daarnaast kan de professional de cliënt een hoopvol perspectief laten visualiseren (bijvoorbeeld door de wondervraag te stellen of een future-template te schetsen) en hierna samen met de cliënt uit te zoeken welke stapjes hij kan maken richting dit doel. Hoop doet leven, en een het toewerken naar een zinvol, realistisch en haalbaar doel genereert weer hoop. Eén klein verschil kan belangrijk zijn om weer hoop te krijgen. Hoop gaat immers niet over het verzetten van bergen, maar over het een voor een verplaatsen van losse stenen.
Verlies van hoop, het gevoel klem te zitten (entrapment), het niet meer zien van perspectieven en verlies van de eigen identiteit zijn grote voorspellers van suïcidaliteit. De meeste mensen die aan zelfmoord denken willen niet dood, maar zien geen andere oplossing (meer) voor hun problemen. In gesprek met de cliënt die denkt aan zelfmoord is het dan ook belangrijk om contact te maken en de samenwerkingsrelatie te optimaliseren.
Inhoud
