Spasticiteit is een vaak voorkomend fenomeen bij patiënten die een centraal neurologisch letsel hebben doorgemaakt, zoals een beroerte, MS of dwarslaesie. Spasticiteit behoort tot de positieve motorische symptomen, gekenmerkt door versterkte onwillekeurige spieractiviteit. De aanwezigheid van spasticiteit hoeft geen probleem te zijn, maar kan soms negatieve gevolgen hebben, zoals pijn of contractuurvorming, maar ook ongemak tijdens de uitvoer van ADL. In die gevallen kan behandeling wenselijk zijn.

Midddels dit referaat willen wij meer inzicht geven in de pathofysiologie van spasticiteit, laten zien welke behandelopties er zijn (adhv het Europese spasticiteit algoritme), bespreken wat de mogelijke consequenties van orale medicatie kunnen zijn en speciale aandacht schenken aan de Intrathecale Baclofen-therapie.

Wij vermoeden dat er op grote schaal spasticiteit onderbehandeling plaatsvindt. Door medici en paramedici beter te informeren, zullen zij leren welke stappen zij zelf kunnen ondernemen en wanneer er doorverwijzing naar een gespecialiseerd centrum kan plaatsvinden. Cliënten cq. patiënten zullen hierbij gebaat zijn.