Dwangtoepassingen zijn soms onvermijdelijk wanneer het op andere manieren niet lukt om schade te voorkomen. We doen dit ambulant in de vorm van voorwaardelijke machtigingen, en klinisch door middel van dwangopname, medicamenteuze dwangbehandeling en soms ook separatie. In de nabije toekomst gaat waarschijnlijk de nieuwe Wet Verplichte GGz van kracht en dit heeft grote consequenties voor de dagelijkse praktijk. Nieuwe maatregelen als zorgmachtiging, zorgkaart en crisismaatregel worden geïntroduceerd.

De familie krijgt een belangrijkere rol tijdens de zorgmachtiging en er komen meer taken te liggen bij de geneesheer-directeur. Het gevaarscriterium wordt vervangen door het bredere schadecriterium. Ambulante dwang zou meer moeten worden toegepast. De multidisciplinaire richtlijn ‘Dwang en drang’ die momenteel in de maak is, moet ons helpen bij het adequaat uitvoeren van de dwangtoepassingen. Maar wat weten we uit onderzoek en vanuit andere landen over deze praktijken? Zijn er aanwijzingen dat de voorgestelde maatregelen werkzaam zijn? Kunnen we lering trekken uit goede praktijken en hoe kunnen we dwang op acute gesloten opnameafdelingen zo veel mogelijk voorkomen? Is er een plaats voor risicotaxatie in de algemene psychiatrie?

Deze en andere vragen komen aan bod tijdens het plenaire ochtendprogramma en de verschillende workshops in de middag. Het congres is bedoeld voor zowel ambulant als klinisch werkende professionals in GGz-volwassenen, de verstandelijk gehandicaptenzorg, de verslavingszorg, de kinder- & jeugdpsychiatrie en de ouderenpsychiatrie die in hun werk worden geconfronteerd met de toepassing van dwang- en drangmaatregelen.