Een actieve houding en alertheid van huisartsen en poh’s zijn noodzakelijk om bij volwassenen en kinderen (ook zonder directe hulpvraag) signalen van kindermishandeling tijdig op te vangen en zo nodig passende hulp te bieden. Hierbij dient het KNMG-stappenplan gevolgd te worden en dienen hulpverleners te handelen volgens de Wet Meldcode.

Vaak weten huisartsen en poh’s wel wat zij moeten doen, maar in de praktijk blijkt de manier waarop zij dit vorm kunnen geven erg weerbarstig. Dat heeft vaak te maken met de gezinsdynamiek.
Een gezin wordt gezien als een systeem, en de aanwezigheid van huiselijk geweld als systeemprobleem. Huiselijk geweld is niet de daad van één gezinslid tegen een ander, maar een verschijnsel dat zich in de wisselwerking tussen gezinsleden voordoet.

Vanuit deze systeembenadering bekijken we de interactiepatronen en omstandigheden die het gezin ‘vatbaarder’ maken voor geweld. In geweldsituaties is er doorgaans sprake van interactie en gedragspatronen tussen betrokkenen in een systeem (een relatie of gezin) die het geweld opwekken en in stand houden. In een systeemgerichte benadering is er geen sprake van één individuele patiënt, maar is het hele gezinssysteem de patiënt.