De moderne experiëntiële gedragstherapie ‘Acceptance en Commitment Therapie’ omvat steeds drie elementen:

• de relatie die we onderhouden met onze interne ervaringen,
• hoe experiëntiële vermijding steeds tot energieverlies leidt en
• hoe we uit gewoonte onszelf steeds insnoeren en afhankelijk blijven.

Door kleine maar betekenisvolle wijzigingen aan te brengen in het ACT-model krijgen we een intrigerende kijk op groei en ontwikkeling als spiraalbeweging. In dynamische relatie ontstaat een totaliteit van ervaring die in de moderne contextuele psychologie bekend staat als ‘zelf-als-context’. Deze ‘transcendente’ staat van zijn is van nature vol energie en compassie. Genezing en groei komen dàn tot stand wanneer men op opeenvolgende niveaus in relatie treedt, integratie realiseert en men in aanraking komt met datgene dat men altijd ten diepste heeft vermeden. Op elk niveau van de spiraal komt energie beschikbaar welke altijd bevroren en afgesplitst is geweest en verantwoordelijk was voor ‘de-dingen-buiten-jezelf’ ervaringen. Deze energie kan nu worden opgenomen rondom diè totaliteit die altijd getuige is en alsnog worden omgezet. We zetten daarmee een belangrijke stap van integratie richting transformatie.

Transformatie is diè motivationele kracht die bij de gang van de ouder wordende mens door de levenstaken heen, maar ook bij ernstige en complexe problematiek, een onschatbaar geschenk is. Als we blokkades of oude pijn losmaken worden deze in ‘lagen’ toegankelijk. Verantwoordelijkheid wordt ineens een heel ander begrip als we inzien dat onszelf liefhebben, bij alles wat we doen, van doorslaggevende betekenis is. We gaan beseffen dat we eigenlijk niets aan onszelf of aan onze omstandigheden hoeven te veranderen en het onze houding is, niet onze omstandigheden, die ons gelukkig of ongelukkig maakt. En als wij therapeuten in hoge mate creatief en experiëntieël aan dat proces deelnemen, dan komt moeiteloos het proces van transformatie op gang en veranderen wij.